duy da kimseye söyleme*

*önü şurda, arkası bugün...

apartmandan çıktım,
önce sağa sonra sola sonra tekrar sağa baktım.
çıkmaz sokağın sonunda oturduğum düşünülürse yaptığım saçmaydı,
ama bay yanlış ile ahmet öyle öğretmişti bir kere, yapmamak olmazdı.
yolun boş olduğunu görmeme rağmen duraksadım.
o an için çıkmaz olan yalnızca sokak değildi,
ben sokaktan da büyük bir çıkmazdaydım.
öncelikle nereye gidecektim?
hafızam bir alzheimer hastasınınkinden halliceydi.
hatırlıyordum, ancak hatırladıklarımın hangi zamana ait olduğunu kestiremiyordum.
dahası kendim hangi zamandayım onu bile bilmiyordum.
içgüdüsel olarak koluma baktım.
saatin yerinde tam da saat şeklinde, kırmızı bir ısırık izi vardı.
birisi benimle çok fena dalga geçiyordu anlaşılan.
tam o sırada cebimdeki cep telefonunu hatırladım.
çıkardım, kırmızı tuşa-sanki daha sert bassam daha çabuk açılacakmış gibi- uzunca bastım.
kafası karışık olan sadece ben değildim,
telefon biraz tereddüt ettikten sonra açıldı.
hayatımda saati öğreneceğim için hiç bu kadar heyecan duymamıştım.
ekranda saati görmeyi beklerken telefon benden önce davrandı;
"lütfen saat ve tarih ayarını giriniz"
murpy'e güzelinden bir selam çaktım.
elimde zamansız bir telefon, zamansız bir halde, amansız bir hafıza ile apartmanın önünde dikiliyordum hala..
birden çalan telefonun sesiyle irkildim..
çalan, elimdeki telefon değildi.
ses iç cebimden geliyordu.
telefonu çıkardım,
benimkinden çok daha küçük kırmızı bir telefon git gide artan bir şiddette ve hintçe bir melodiyle çalıyordu..
ekrana baktım,
arayan bendim!