mourning glory

ben bloguma (g ile yazıp yumuşağıyla okuyorum) bir günlük gözüyle değil serbest paylaşım ortamı olarak bakıyorum.
zaten bloga günlük demem, günlüğün ömrü az olur.
şu yaşıma kadar 5-6 kere günlük yazma girişimim oldu,
mutsuz bir çocuk olmadığımdan mı yoksa aşk hayatım platonik takılmalardan ibaret oluğundan mı bilemiyorum ama hepsi başarısızlıkla sonuçlandı.
1. gün; sevgili hede hödö (günlüğe isim koymaca) diye başlayan ve beraberliğin daim olmasını temenni eden cümleler..
2. gün; arkadaşları çaktırmadan çekiştirmece
3. gün; gidilen maçta aşık olunan basketbolcudan bahsetmece
4.gün; ebelemece
günler günlerin ardında, günlüğü unutma mecburiyeti.
1. günlük, ikinci günlük, otuz günlük otuz günlük.
hepsinde istinasız şu cümle; "anne günlüğümü okuduğunu biliyorum ama bu hiç hoş bir davranış değil"
bilmiş bilmiş ders vermece..

işte bu sebepledir ki günlük değil burası; serbest paylaşım ortamı..
alle kod adlı hgb kişisinin postmodern duygusallaşmaların içgüdüsel dışavurumları..
yıllar önce ismi lazım değil bir sitede "postmodern duygusallaşmaların içgüdüsel dışavurumlarından yorulmuş biri" diye başlık açmıştım,
yitiklik, şizofrenlik ve saçmalayıcılıkla suçlanmıştım.
duygusallaşmanın postmoderni mi olurmuş; neden olmasın?
ben yaptım olducu bir insanım ben.

her ne ise spo her zaman güzel duyguların yansıması olmayabiliyor,
bugün de çok sevdiğim 2 insanın acısını paylaşmak istiyorum.
beni okuduklarını ve -şu anda okumasalar bile- ilerde bir gün okuyacaklarını bildiğim için yazıyorum.
gereksiz uzatmalardan hoşlanmam.
bu yüzden acınızı tüm kalbimle paylaşıyorum ve sabır diliyorum.
öperim!

foto