purtroppo posso parlare l'italiano!

dünyada zibilyon tane dil varken italyanca öğrenme hevesim dillere karşı olan merakımla açıklanamaz pek tabi.
açıklanır açıklanmasına da, "neden italyanca" derler; bir ressama neden resim diyen halk kitleleri.
akademiksel heveslerimin başında, merhum hukukçuların yaptığı iktibasın neticesi ceza kanununu "derinlemesine" öğreneyim diye başlamıştım italyanca kursuna.
yani çin'den alınsaydı ceza kanunumuz şu an çince bir başlıkla sesleniyor olacaktım sizlere.

dil öğrenmek heves işi mi yatkınlık işi mi bilemiyorum.
bende her ikisi de olduğu için üzerine düşünme gereği duymadım doğrusu.
10 aylık kurs neticesinde italya'ya gittiğimin 3. günü ev sahibim paola ile günlere gitmeye başlamıştım.
ben sürekli ağlayınca kadıncağız dayanamış beni gezmeye götürmüştü.
yaşlı teyzelerin bile dilinden anlıyorsam ben bu işi bitirmişim diye düşünmüştüm.
teyzelerin dilinden anlamayı ortak zevkler paydasında ele alırsak benim bittiğim de düşünülebilir tabi.

kendimi sokaklara vurup, etrafa türk bulma hevesiyle bakmak için bir banka oturduğum esnada bir amerikan yanıma oturmuştu.
o an ingilizcemin beynimi derinliklerine inmeye başlamasının ilk anlarıymış, anlayamadım.
şehir ingilizce ne demekti diye 3 saat düşünmemden anlamış olmalıydım halbuki.
o günü takip eden 6 ay boyunca tek kelime ingilizce konuşamadım.
ağzımı açacak oluyorum tam i am diyeceğim io sono çıkıveriyor ağzımdan.
beyinde yabancı dil merkezi diye bir yer varsa yurt dışındayken 2 dili birden çalıştırmıyor.
halbu ki burda ikisini de ayrı ayrı konuşabiliyorum, havasından mı suyundan mı artık neyse.

evet neyse; düz saçlıların dalgalı, dalgalıların düz saç istemesi gibi şu aralar ispanyolca öğrenmemiş olmanın pişmanlığını yaşamaktayım.
hadi melodisini, tıkalı burunla konuşuyormuş havasını bir yana bıraktım.
italyanca, minik devletcikleri saymazsak (gördüğüm ülkeler arasında sayarım ama, o ayrı) hepi topu 1 ülkede resmi dil.
42 ülke vatandaşı ise ilk sözcüklerini ispanyol dilinde söylüyor.
hal böyle iken gel de heveslenme.
javier bardem'in oscar teşekkür konuşmasındaki "hola mama" deyişini duyup da heveslenmeyecek kimse düşünemiyorum ben zaten.
javier'e değil, ispanyolcaya!

ispanyolca öğrenmem için daha bir mevsim geçmesi gereke dursun, ispanya biletlerini çoktan aldık.
ne yeşil pasaportumu lacivertiyle değiştirdim, ne vize var ne kalacağımız yer belli.
amma ve lakin hiç umrum değil.
bergamo havaalanında -mecburiyetten- uyumuş biri olarak, oralarda 5 yıldız konforunu aramayacağımdan hiiç telaş etmiyorum.
yalnız şu sıralar tek endişem domuz gribinin ispanyaya sıçraması.
meksika-ispanyolca-ispanya üçleminden gereksiz bir rahatsızlık duyuyorum.
onu da şu deyişle geçiştirmeye çalışıyorum;
madem ki yok kısmetin koy gözüne ismetin!
öperins!

hamiş: italyancaya çok haksızlık etmişim gibi oldu sanki.
kendisini de çok severim yanlış anlaşılmasın.